Buikpijn in bed

In zijn buik borrelt er meer dan hem lief is
Hoewel niet meermagig, herkauwt hij wel
De zorgen die hij heeft
meerlagig kinderspel

In zijn bed van 70 bij 150 denkt hij groots na
Over volwassen mensen idioterie
Abstracties reiken de andere kant van de wereld
Hij herdenkt ze, overal kippenvel
in zijn buik, geen plek voor deze emotie
'Idioterie, idioterie…'
stamelt hij vol commotie

Een prikkelbaar mensdier
Eén oude hand op z'n maagstreek
de ander zoekt een lampje
Op zijn voorhoofd, ongewoon bleek

Woorden, dat zijn kernwapens
Hij ontrafelt de essentie van een oorlog
kan zijn gedachten aan zijn wonderlijke waarden staven, met precisie raken
‘Ze voelen niet, mama’, ontsluiert hij het bedrog
Het gat tussen zijn bewustzijn en de wereld
Gapend

Een slok water troost de intensiteit
Op een schamele zesjarige leeftijd
overmand door spijt
'Was ik maar geen mens'
Was ik maar een normaal mens
Verscheurd door behoeften
In éen leven, alle menselijkheden
Onterend
met lichtjaarsprongen lerend

Zegt hij:
'Mama, alles is verbinding,
en hoewel ik weet wat ik van oorlog vind..'
Spiegelt zij:
'Rest alleen vergeving'

Intens mens
onder een dekbed gekropen
spaart hij tijdens het slapen
de moed om overdag te hopen

Auteur: Lotte van Lith

Tijdens de #neurodiversitycelebrationweek krijgen intensiteit van beleving en complexiteit van betekenisgeving een extra, soms ook expliciet sensitief podium.