Gedeelde durf is het halve werk
"Hoi Lotte,
Ik volg nu al een tijdje het werk wat je doet en ik vind het super gaaf! Zo tof hoe je op zo'n unieke manier zo iets creatiefs aan de man hebt weten te brengen! Mega inspirerend!
Ik schrijf al jaren over allerlei ervaringen en psychologische prosessen die daarbij komen kijken. Maar ik doe dat ver weg achter een gesloten deur en bijna niks van wat ik schrijf ziet ook daadwerkelijk het daglicht. Te bang dat hetgeen ik te vertellen heb er niet genoeg toe doet. Terwijl ik er juist zo'n passie voor heb.
Mede daarom vind ik jou zo inspirerend: omdat je ook zo kwetsbaar weet te zijn. Ik herken me overweldigend veel in wat je schrijft.
Vandaar mijn vraag: hoe heb je die kwetsbaarheid zo mooi tot kracht kunnen maken? En, heb je een tip voor het naar buiten durven treden met je verhaal en interesses, ondanks het 'anders' zijn?
[...]"
&
"Ha Merijne,
veel dank voor je enorm hartelijke en waarderende bericht. Dit is voor mij ook inspirerend en motiverend om te lezen.
Je schrijven maakt me vooral nieuwsgierig naar wat jij aan de wereld te tonen hebt .
[...]
Je eerste vraag - hoe heb je die kwetsbaarheid zo mooi tot kracht kunnen maken? - is vrij breed en betreft veel processen, subtiele momenten, belangrijke ontmoetingen, intieme inzichten, lonkende rolmodellen en belangrijke spiegeling. Ik zie bewust geleefde, erkende kwetsbaarheid als een kracht, wellicht is dit de meest samengevatte reflectie die ik hierop kan bieden. Juist je anders-zijn is hierin de verbindende factor. Daar waar jij jouw waarachtigheden leeft en toont, zal een ander daarin diens eigen waarachtigheden herkennen; daar wordt het kunst. Ik heb sinds lange tijd eén stelregel en later begreep ik dat Greta Thunberg een soortgelijke benadering hanteerde, namelijk: als er ook maar eén persoon is die wat heeft aan mijn schrijven/acties/creativiteit, dan vind ik dat al reden genoeg om het te delen. Vanuit dit perspectief gaat het dus niet alleen om jezelf laten zien, maar ook voor de ander daarin iets te kunnen betekenen. Dat idee heb ik altijd motiverend en diep waardevol gevonden, daarom waardeer ik jouw mail ook expressief. Dit haalt overigens niet weg dat ik nog steeds schaamtescheuten en zelftwijfels kan ervaren, ik laat ze echter niet absoluut leidend zijn in mijn keuzes en creaties. Ik zie ze als mijn menselijkheid, met een unieke, eigen twist die ik graag schrijvend ontrafel tot een vorm die voor anderen spiegelend van waarde is .
Nogmaals veel dank voor je waarderende woorden! Ik hoop met bovenstaande reflecties wat betekenisvolle aanknopingspunten geboden te hebben.
Ik eindig graag met een mooie, intense quote van Marta Graham:
“There is a vitality, a life force, a quickening that is translated through you into action, and because there is only one of you in all time, this expression is unique. And if you block it, it will never exist through any other medium and will be lost.The world will not have it. It is not your business to determine how good it is, not how it compares with other expression. It is your business to keep it yours clearly and directly, to keep the channel open. You do not even have to believe in yourself or your work. You have to keep open and aware directly to the urges that motivate you. Keep the channel open. No artist is pleased. There is no satisfaction whatever at any time. There is only a queer, divine dissatisfaction, a blessed unrest that keeps us marching and makes us more alive than the others."