Huisclown

Ik dij energetisch uit, leef wat meer in de ruimte. Vertragend, doorademend, verzet ontspannend. Gedachteconstructies vallen langzaam uit eén. Sommige zijn hardnekkig zwart-wit. Lachwekkend, dat ook. Met daaronder soms een zilte storm tranen. Mag ook. In de ruimte is er ruimte. Ruimte voor spontane, innerlijke bewegingen. Wat ontstaat er dan zoal?

Een huisclown. Eens per dag of enkele dagen zet ik spontaan die rode neus op. Onze dochter geniet. Het was even wennen, maar nu is er sprake van regelmatige boekingen door ons jongste gezinslid. En ik hoor mezelf dan grootmoederlijk zeggen 'We gaan het zien of ie er vandaag ook is, dat zou gezellig zijn'. De leefvoorwaarde van de clown is leegte, onzekerheid, potentieel, ruimte, noem het wat voor jou nu past. Soms borrelt ie op tijdens het ontbijt, dan weer direct bij thuiskomst van de opvang. Onbepaalde samenzijn momenten blijken te broeien van potentieel plezier.

Des te sprekend is dat ook partnerlief af en toe eén wordt met mij-als-clown. 'Je was het echt even!' Animistisch mooi!

De huisclown, deze 'familiar fool', intensiveert het gevoel oké te zijn met de vele uitingsvormen van 'mezelf'. Thuis is waar ik voel contextueel 'te ontstaan'.

Het experiment ontspant sociale patronen. Wat maakt het mij - de clown - ook uit, ik zet die transformationele neus ook op straat op, hand-in-hand wandelend met dochterlief. Oh, onverwachte winst, anderen genieten mee.... Maar dat is geen doel op voorhand, deze clown toont zich onwetend als het op verwachtingen aankomt, dat maakt hem zo aimabel. Het maakt hem niet uit en niet niet uít wat anderen van hem vinden. Fijne vent, ik zal blij zijn als ie er weer eens is. We zullen zien!