To allow life to play itself all the way out

"I am asking that we make space, phsyical, psychic room to allow life to play itself all the way out, so that rather than just getting out of the way, aging and dying can become a process of crescendo through to the end."

Op 13-jarige leeftijd schreef ik schijnbaar overtuigd: liefde is alles en het ultieme doel van leven is de dood. Wat....bedoelde ik nu? De levenswijsheid in - en uitademend voel ik die diepere zin en echtheid ervan. Ik proef het, het raakt me, het spitst mijn zintuigen. Ik voel een opening en weet waar dit over gaat. Al zou ik het op ontelbare wijze, schijnbaar tegenstrijdig, in woorden kunnen vatten, ik blijf nu. De beleving neemt en geeft ruimte. Tranen vinden hun weg naar mijn netvlies, het leven wil toegang, wil stromen. Ze wordt vastgehouden in mijn middenrif, maar breekt door tot de oppervlakte en ter plekke is de diepte vanzelflevend in lijf en geest. Intensiteit.

Zoals BJ Miller verwoordt:

"Parts of me died early on, and that's something we can all say one way or another. I got to redesign my life around this fact, and I tell you it has been a liberation to realize you can always find a shock of beauty or meaning in what life you have left, like that snowball lasting for a perfect moment, all the while melting away. If we love such moments ferociously then maybe we can learn to live well - not in spite of death, but because of it."