Internationale vriendschapsdag

"Maar dat dóe je al! Zo bén je al!"

Ik herinner me de spiegel van een bijzondere, gewoon écht fijne vriendin. Medemens. Tijdens een lange avond samenzijn begon ik te vertellen over wat dan een ideaalbeeld zou zijn waar ik naartoe wil groeien.

Iets in de trant van..."Ik wil iemand zijn die liefdevol en waarachtig de ander tot zijn of haar potentieel uitnodigt. Ik wil een plek bieden waar mensen kunnen komen, zichzelf en elkaar ontdekken, vrijuit spreken en vrijuit mens zijn.”

In mijn verbeelding was het een andere plek dan onze woonplek waar ook mijn werkruimte is. Dit beeld kwam voort uit een vergelijking. Een ander inspirerend persoon had een ruimte hiervoor ingericht, er een andere naam aangegeven, ingebed in traditie. Maar.... (retorische vraag opwerpend)…Had ik dit thuis en in mijn praktijk ook al niet gedaan?

De vriendin windt er geen doekjes om. Zoals ik haar leer kennen, stapt ze mij tegemoet met al haar aanwezigheid. Gewoon, we staan in verbinding. Blinde vlekken worden opgehelderd als blinde vlekken. Niet lullen, maar poetsen. Afwijzingvrij.

Sinds deze ontmoeting ben ik provocatiever, een tikkeltje eerlijker, in verbinding. Ik laat meer van mezelf zien, kracht-in-evenwicht. Ook omdat het juist dán uitnodigt tot andervrouws volle aanwezigheid. Het zijn nuances, want ik liet al zoveel zien. Toch zijn het veelzeggende micronuances.

Ik kijk terug op jarenlang geconditioneerd mezelf 'kleiner' maken en 'meer' kwetsbaar voordoen. Voorzichtig zijn. Zelfbescherming. Het leek alsof dit de verbinding ten goede kwam. Als ik maar niet in volle kracht aanwezig ben, want dan volgt er afwijzing, strijd, niet belichaamde onzekerheid en, tja, een gedoe. Met liefde en compassie bezie ik het. Dat was er toen, dit is er nu.

Deze vriendin ging niet voor minder dan voor nú. Ze was zichzelf, zo voelt het. En er was in ook geen onevenwichtige idealisatie gaande. Even later bracht ze met doordringende trillende stem in hoe een opmerking van mij haár raakte. Authenticiteit. Samen.

Alle gedoetjes, de serieuze sociale en culturele conditionering, erkennend: nu werd ik uitgenodigd, zelfs zonder uitnodiging, om eenvoudigweg mezelf te zijn.

Nu begreep ik...Ah, dat is wat ik (ook) doe! En wat ik soms nagelaten heb om te doen, te zijn. Invoelbaar.

Al het begrijpelijke stoornisdenken, ontwikkelingsoverfocus of het gedoe includerend. Zo zijn we.

Perceptie is krachtig, erken haar kracht.

De impact van deze vriendin onderschat noch overschat ik niet. Ze staat naast me. Een gegeven dat mij diep ontroert. Integriteit ten top. Ik voel het in mijn opkrullende tenen. Jump!

#internationalevriendschapsdag