Onthaal van leven

"Het echte schrijven begint wanneer woorden tekort schieten.

In het vandaag bijna ongeloofwaardig mooie lentelicht struin ik door de verkrampingen van mijn lichaam. Elke zucht laat er weer éen los, alle tranen troosten ontroebelend, elke hap naar adem is ongekend fris. Dierbaren zijn in mijn wezen zacht nabij en tegelijkertijd is dit als een gevoelsmatige pelgrimage naar mijn essentie. Niemand kan voor mij wandelen. Dit zijn mijn benen, mijn voeten, dit is mijn levensenergie.

Ik denk aan een reflectie van de leraar Adyashanti, over autonomie. Jaar na jaar bleef ik terugkomen bij de post, ergens wel wetende, niet doorvoelende, wat het voor mij betekent:

"To discover our autonomy is the most challenging thing a human being can do. Because in order to discover our autonomy, we must be free from all external control or influence. This means that we must free our mind from all that it has collected, all that it clings to, all that it depends on."

Autonomie is nu zijn met alle pijnen, loslaten door niets vast te grijpen en het te laten komen, zoals het komt. Weten, vanuit ervaring, dat ik houd van hoe ik houd, ook als joelende in de woestijn. Het is alsof mijn hart mij roept, al schiet ook deze beeldspraak tekort. Het is bewust worden hoe hardnekkig zelfs de meest subtiele vormen van afwijzing zijn. Het is niets-doen, het is de druk van een ook verinnerlijkte wereld vol herrie en hardheid toelaten, het is de druk van een ruimtezoekend, eerder verweesd hart toelaten en in de oplopende spanning tussen deze schijnbaar tegengestelde krachten het slijpen van mijn aanwezigheid doorleven.

Zoals ik schreef aan geliefden:

'Ik weet zeker dat hier enorm veel levenskracht in zit, een kracht die mij nu gevoelsmatig verteert - en dat is misschien wel goed. Dat haalt alles weg dat niet-mij is, dat ik heb aangeleerd als manier om te overleven, dat ook niet meer dient om als intens mens ongegeneerd te stralen (bij dit laatste woord voel ik mij enorm ongemakkelijk en daarom laat ik het nu staan).'

Wandelen om te ontdekken waar ik nu eigenlijk ben, dat is wat ik vandaag ga doen.

Dit intensieve emotionele proces is eigenlijk zoiets als opnieuw 'dank je wel' leren zeggen, en dan doorvoelen hoe ik dat op zo'n manier doe dat het ook daadwerkelijk een dankgetuigenis is waar ik volhartelijk achtersta en 'dat ten goede komt aan'. Geen glimlach om de lach zoals van jongs af aan geleerd, geen diepgewortelde neiging tot sociale controle, ook geen 'grimlach': nee, een diep onthaal van het hele leven."