Waar natuur houdt

"[Je blogs] doen mij ook denken aan waar wij als mens ophouden en de natuur begint en andersom."

Via mail ontving ik deze reflectie, die mij dankbaar fascineerde, alsof ze de kern van mijn schrijven raakte.

Wat is mijn missie?

Vaak word ik geraakt door een intens, noem het mystiek gevoel. Een niet-wetend weten.

De wind die langs mijn wangen waait, alsof het de buitenste laag cellen zachtjes uit éen laat vallen en fier, zoemend door mij heen zingt, transparantie tonend, in de dans tussen mij en het elementaire wonderlijk genoeg iets onverwoestbaars in mij oproept, dat ik niet ben wie ik dacht te zijn, maar een wezen wezenlijk éen met al het zogenaamd andere, dat kracht en bekrachtigend is op een wijze waar woorden ontoereikend voor zijn.

Maar laat ik het toch proberen te beschrijven. Want ook dat roept, soms zacht, soms luid.

Misschien kan ik deze (her)ontdekking de heiligheid van het leven noemen. Een vertoeven in iets waar besluiteloze keuzes opleven, gewoon omdat in elke situatie 'is wat is'.

Dit is emotioneel een proces van loslaten. Loslaten van hechting aan denken en verslaving aan bevestiging. Het is een proces van loslaten van de goedkeurende blik van de ander als kenteken van bestaansrecht, van door mezelf uitgemolken theorie als bloedeloze thuisbasis. Het is een terugkeer, zo je wilt want echt weg was ik nooit, naar natuur. En daarin herkennen dat de behoeftes die in mijn lichaam leven geen zondes betreft, maar een wonder, dat noch uitgeput noch ontkend hoeft te worden. Dat vanuit verwondering leven een heel andere kwaliteit kent dan het streven dat ik uit de cultuur heb aangeleerd. Dat in liefde zijn anders is dan liefhébben. Dat het graaien naar persoonlijkheid in en in verweven is in de psychische structuren van wie ik geleerd heb te zijn...Én dat niets in essentie in de weg staat om dat wat niet-mij is, te laten en zelfs dát hoeft niet actief.

Het mystieke openbaart zich via de liefde(s in mijn leven) die mij de weg wijst, wijzen naar wie ik ben. De weg die geen weg is, om toch ook hier de stilte te laten denken. Een herinnering, zogezegd want eigenlijk valt op die 'plek' alle geheugen weg, aan een gevoel van heelheid en openheid die ik zo goed kende als kind. En die altijd heel nabij is, als ik correct kijk, sensitief voel, met open hart adem, voorafgaand aan deze of deze ervaring bén. Heelheid die noch nabij noch veraf is, die gewoon is. Een heelheid die in essentie niet van de genoemde voorwaarden afhankelijk is, hoe mooi ze ook klinken, omdat ze - heelheid - zó onmiddelijk herkenbaar is. Als schoonheid.

Hoe krijgt dit zo intieme persoonlijke proces ook betekenis op grotere schaal? Hoe dieper ik afzak in de beleving die bij gebrek aan mooiere woorden "ik" heet, hoe minder meetbaar ik een uitdijend "we" tegenkom. Daar leeft ook verantwoordelijkheid.

Als ik vorm vat, als ik communiceer, als ik relateer, vanuit welke diepte, hoogte en breedte doe ik dat?

Ik geloof dat we deze existentiële openheid nodig hebben om met wezenlijke wijsheid te kiezen in een voor velen verweesde wereld boordevol prikkels, lijden en onderdrukking. Na een lang existentieel pad vol experimenteren met tradities, geestverruimende methoden, relaties en rollen, theorieën en rituelen, weet ik slechts éen als waarheid:

Dat alles in en in en innig verbonden is, dat bewustzijn de grondeloze grondslag is.

Wie zouden we zijn als we dit weten in ons 'heropdoenleven'?

Terug naar het soms zo zwaar wegende woord 'missie'. Zijn waar de mens ophoudt en natuur begint, zijn in en als deze contactgrens, die een schijnbare tegenstelling opheft, en dát leven, voortleven, doorleven, inleven, inlevend uitleven, in verschillende vormen gevat, noem dat maar een missie. Een open relatie met elkaar leven. Niet in de kleine zin des woords, ook dat bleek een valkuil, juist in de meest ruimte zin:

relaties waarin we onze wederkerige waardigheid en diversiteit leven als grondbeginsel van liefde en vrijheid. Ja, diversiteit. Samenleven heruitvinden, de zintuigen in de zingeving herontdekken, het mystieke in onszelf en elkaar inleven, onderscheidingsvermogen niet als optie van intelligentie, maar als geïntegreerd deel van wijsheid belichamen.

Dát en zat zullen de uitdagingen zijn. Diep is een verinnerlijkte neiging tot grip, verhaalmakerij, subtiele angsten. Nu is alle levensenergie nog vaak een weliswaar levensvatbare piek en dal die ik meer en meer mag leren omarmen en uitlijnen, door nog subtieler erop af te stemmen en gewoon, goed te zorgen, vaak te zuchten, dansen. De wereld, in mij en om mij heen, is niet éen en al rozengeur, zeker niet en wat nog komt zal vaak lelijk zijn. Ik verstar geregeld, heb ook te maken met de sporen van het, mijn verleden, raak verkleefd in verlangen, projecteer in een woord als 'missie' meer controle dan onze natuur lief is. En wie ik dénk te worden, was ik al.

Afleidingen zijn er talloos en mijn bewustzijn lang niet altijd wakker - dat kan ook niet. Vertragen is heilzaam, verstarren hoeft niet aanhoudend.

Het onverwoestbare is ook het onomkeerbare. Wat heb ik hier te doen?

Helemaal zijn. Schitterend scherp.

Moge je precies zijn waar jouw zelf ophoudt en natuur begint, en andersom, in éen onbekommerde beweging

authentiek,

aanwezig.