Waardenvol

"Dus, meisjes: het leven zal niet beter worden en niet makkelijker, maar het wordt anders, en zelf zal je ook veranderen. Maar blijf wel voelen, zoveel mogelijk, zonder zelf kapot te gaan."

Wijze woorden van Eva Meijer*. Blijven voelen. Zoveel mogelijk zelfs.

Toen ik 13 was, schreef ik tussen ondertussen gerafelde rapporten, knipsels en verbleekt gedoodle:

"Het gevoel van de mens. De geest. Nooit wordt het gevoel helemaal blootgesteld, omdat dat het diepste in je hart is. Dát ben jij! Het gevoel dat je bang, blij, angstig, verdrietig, vrolijk en zoveel andere gedaantes geeft. Het is, vind ik, het belangrijkste van een mens, het maakt je waardevol."

Ik ga door en schrijf over hoe gevoel allerlei staten kent, kwetsbaar is en respect verdient. Om de zoveel tijd, of gevoelsstaten, herlees ik deze vroeg-puberlijke reflecties en waardeer ik de ontpoppende, of eigenlijk al doorleefde wijsheid. Wist ik veel.

Ja. Gevoelens maken je waardenvol, letterlijk.

Eva Meijer schrijft over het intensieve, psychisch lijden onder meisjes en jonge vrouwen. Over hoe zij een werkelijkheid leven die ook waar is, hoe ongemakkelijk ook. Er is veel ellende, onzekerheid, gemis aan verbinding. Een realiteit die, in lijn met de categorische adviezen van mijn 13-jarige ik, waard is erkend te worden. Het is er.

Meijer: "Misschien is ze iets aangedaan, misschien voelen ze het gewoon, onder alles."

Omdat ik zelf zo geleden heb, wil ik het wel uitschreeuwen. Uitschreeuwen doet me wel goed, voorkomt verder lijden. Lieve allen, leef je niet alleen ín, leef je ook uit, uít het leven.

Meijer:

"In plaats van de meisjes en hun gevoel als afwijking te beschouwen, zouden we allemaal beter kunnen leren meer en beter te voelen, over anderen, de wereld, jezelf. Als beginpunt om beter voor elkaar te zorgen. En een andere taal te vinden voor gevoel – want beleidstaal of medische taal hebben er niets mee te maken."

Schrijven is mijn vrije haven geworden. Tegenwoordig zit ik vaak achter een piano. Spelen kan ik technisch gezien nog lang niet. Menselijk gezien kan ik het wel. Op gevoel. Elke noot, elk akkoord, een wereld zonder woorden, vol waarden en - ja - ook lijden. Ik vind een nieuwe taal. Dankbaar dat het kan.

Voor even klopt alles precies op de melodie van mijn gevoel.

*De column van Eva Meijer lees je via deze link.