De realiteit, ze ziet mij

De realiteit zien zoals ze is. Ik hoor het mezelf herhalen. Tranen stromen over mijn wangen. Ik voel en zie wíe ik wanneer, op de een of andere wijze, heb afgewezen.

Omdat ze mij op een voor mij op dat moment ondoordringbare, niet doorleefbare realiteit wezen. Hun zijn in mijn zijn werd afgewezen pijn. Ik zag hén niet, moest en zou onvrij zijn van de emotionele waarheid die hun aanwezigheid in mijn uitdijende cirkels van voelen weerspiegelde. Hoe pijnlijk ook, want op dát moment niet ontvangen; een gift. Emotionele waarheid die in elke relationele dans duizend-en-éen kansen krijgt zich(t) te tonen als een geometrisch magnifiek geconstrueerde spiegel.

De energetische lading komt los. En losser. De realiteit is ongeëvenaard mooi en pijnlijk tegelijkertijd. Terwijl weerstand oplost, voel ik waar en hoe pijn en plezier samenkomen, als een 'uitholling' van mijn lichaam vol geabsorbeerde emoties, poses en pogingen.

Bijna gretig, soms als kleine schreeuwtjes van wanhoop zoek ik naar de juiste muziek. Muziek die door me heen trilt, alles er laat zijn, niets meer benadrukt, niets minder toont, in totaliteit ontvangt en laat gaan, van de liefde geen sentiment of bypass maakt en in dankbaarheid radicaal ja zingt met ongemakken, levensgekrakel, of als bijna ondetectbaar gefluister mijn aandacht hyperfocust.

Ja tegen de rouw, het afscheid nemen van de verbeelding, het ja zeggen tegen hoe het ís. Waar woede en overdonderende liefde waanzinnig gelijkaardig in energetische lading kunnen zijn, waar een ondoordringbare donkerte vanochtend het eerste ochtendlicht bereikte en waar ik, shit nog aan toe man, huil tot het voelt dat mijn huid stukje bij beetje uit elkaar valt, erodeert, en ik vleselijk naakt doorvoel hoe intiem leven met dood en liefde met laten verweven zijn.

De muziek stopt, in de stilte kolkt de vaatwasser, de dagdagelijksheid draait even spiritueel voort als voor en na de piek en val van emoties, en er is alle tijd van de wereld, éen grote zonnewende, om te zijn met wat er is. Ik ben nog niet klaar met deze pijn, weet ook niet of er zoiets als een einde aan te raken is. Waar ik ben, is zij. De realiteit.

Welkom, doe alsof je thuis bent.