Emotionele intensiteit in de praktijk

Emotionele intensiteit in de praktijk. Violiste Janine Jansen vertelt in dit (oudere) interview over haar ervaring van overspannenheid. Tijdens het interview legt ze uit welke aspecten hier allemaal een rol in spelen. Haar drukke werk - en reisschema en de intensiteit van het 'performen':

"Als ik eraan terugdenk dan is het ook, dan is het gewoon.....Als je muziek maakt en bijvoorbeeld, ik noem maar het vioolconcert van Britten, dat voor mij eén van de dierbaarste vioolconcerten is, dan geef je zóveel emotie in dat stuk.....Je voelt de pijn, alles alles...Je maakt alles mee en als je dat avond na avond doet....dan kost dat natuurlijk heel veel energie. [...] En niet alleen energie, maar gewoon...díe emotie. Ik kon dat op een gegeven moment...toen in die maanden dat ik niet speelde, zelfs als ik muziek hoórde, dan voelde ik eigenlijk bijna een soort van fysieke vermoeidheid of pijn. Zelfs als iemand anders...als ik naar een opname luisterde...van 'oh, dit kan ik niet, ik moet hier afstand van hebben'."

Haar intonatie en lichaamstaal hierbij is heel sprekend (zie video), herkenbaar ook van hoe kunstenaars en muzikanten die ik in de begeleidingspraktijk tref frequent bewegend en emotioneel expressief spreken.

"Ik geef alleen maar en er is geen andere manier, ik wil dat ook", zegt de jonge Jansen in een documentaire waarvan een stukje in het interview getoond wordt. Dit bleek later, als ik haar goed begrijp, iets genuanceerder te zitten. Haar overspannenheid was, vermoed ik, tevens een levensles in de omgang met haar intensiteit. Haar lichaam, naar de wijsheid van Gabor Maté, gaf al eerder signalen dat ze behoefte had aan meer rust. Oftewel, zoveel aandacht als dat er naar de viool en de creatie van sublieme muziek gaat, zoveel aandacht mag er regelmatig ook 'naar binnen' gericht worden. Symbolisch wel dat ze na haar periode van overspannenheid ervoor koos om - op uitnodiging - een "waanzinnig persoonlijke [muziek]box" samen te stellen.