Geduld is een kwestie van vertrouwen
"Geduld, dat had ik niet zo. Mijn vader zag dat goed. Natuurlijk had en heb ik mijn eigen weg nodig om dit te belichamen, dat is juist de kern van de boodschap. Natuurlijk nam ik dat niet in woorden aan, al bleef het rondcirkelen in mijn reflecties. De woorden droegen een energie, droegen een betekenis die nu anders voelbaar is, in mij. Ze brengen mij daarom ook bij onthechting.
Geduld is een beleving, het is samengebalde levenservaring, het is het ontdekken en het herontdekken van vertrouwen.
Geduld staat nu voor een grenzeloos vertrouwen. Het is terugkijken en ervaren hoe onmetelijk dat vertrouwen vanaf den beginne af aan is. Het is een soort vertrouwen dat als een tijdloos bewustzijn is. Altijd aanwezig, niet achteruitkijkend of vooruitlopend.
Het is niet te reduceren tot het soort zelfvertrouwen dat je uit ervaren competenties, complimenten of toekenningen haalt. Het is zo ruim dat iedere nood om het te benadrukken op den duur, beeld ik me in, oplost.
Wanneer angst opkomt, neemt geduld af. Neemt vertrouwen af. Althans, zodra ik ga fixeren vanuit en óp de angst. Het is oké dat angst er is, als signaal en uiting van leven. Wat heeft het te vertellen?
Vertrouwen is ook luísteren. Toe maar angst, laat je gaan. Laat je gaan....
Angst kan heel fijnzinnig aanwezig zijn. Dan merken we het minder snel op, we hebben een extra sensitief bewustzijn nodig om deze angst te belichten. Te detecteren. We zien niet dat er angst speelt, noemen het wellicht onzekerheid of gevoeligheid, of zelfs attentheid of liefde, maar dan missen we scherpte in ons zicht op gevoelszaken.
Soms is angst in erupties aanwezig. Dan is het direct herkenbaar als doodangst. We raken in paniek. Wie zijn we nu, wat hebben we nu nodig? Ademhaling. Soms raast het en is dat het. Luisteren kan dan heel moeilijk worden. Luisteren is juist dan, merkbaar, puur en onmiddelijk bewustzijn. Je kunt misschien niets doen voor degene die raast, alleen de grenzen belichamen waarbinnen dit razen doorleefd kan worden, in verbinding ís en als bewustzijn tot de stilste stilstand ooit komt.
Uitgeraasd. Wat is er nu?
'Jantje lacht, jantje huilt' was de spiegel die ik weleens voor kreeg. Levensenergie in al haar vormen dansten ook toen door mij heen. Nu weet ik dat geduld te midden van al deze bewegingen neerkomt op het ook vereenzelvigen van mezelf met de spiegel. Ik ben in de wereld en de wereld is in mij.
Ik denk aan toen ik zwanger was en hoe alles gevoelsmatig klopte. Onaanwijsbaar diep verzonken in dit lichaam in bloei, was ik sereen.
Dit brengt mij bij liefde. Liefde is als geduld in verbinding met doodsangst. De angst smelt weg, de dood is begin noch aanwijsbaar eind, onze gedachten vloeien weg in een oceaan aan aanwezigheid die elk onderscheid in zich opneemt en laat golven tot haar grote, uitdijende zelf: als een versmelting tussen twee mensen, op afstand of dichtbij.
Liefde is een zacht en helder weten waarmee we in een wijsheid verkeren die nooit volledig door iemand verwoord kan worden. Als ongeboren. Tuurlijk is dat hetzelfde als tijdloos geduld. Wat kan het anders zijn?
Liefde zegt: er hoeft niets en alles is er. Liefde lééft het."