Ongrijpbaar begrijpbaar

"Wat ik "ik" noem is ongrijpbaar. Ik wil er volledig eigenaarschap van nemen, maar zodra ik dat volledig doe, valt "ik" uit elkaar. Wat ik namelijk "ik" noem, bestaat uit oneindig veel delen. Ik ben een bonte, bewegende verzameling processen. Op elk niveau van complexiteit, van organellen naar organen, van het gezin naar alle andere gemeenschappen waarbinnen we genesteld zijn, we zijn éen-in-verschillen. Bij elke poging om iets steno vast te leggen, ontglipt het mij in essentie weer. Dat is an sich heel vrij. Het is wel zoeken hoe dit in verbinding te leven. Of eigenlijk: hoe te kijken naar wat dit in verbinding is. Dat is geen zoeken, het is overgave.

Eindeloos van gezicht veranderend, weet ik in essentie niet wie ik ben.

Liefde is vrijheid, en het begint te dagen hoe vergaand dit is. Waarschijnlijk verder gaand dan ik nu neig te claimen, ha. Elk moment van inzicht is een verzameling blinde vlekken.

Het voelt wat radicaal om helemaal te staan in deze onzekerheid. Invoelbaar roept dit vanalles op, in mij en anderen. Gevoelens die we als onveilig of onvoorspelbaar duiden, want als ik niet kan zeggen wie ik ben en als dit een soort "shapeshifting" is dat geen eindpunt kent, valt hier dan wel op te bouwen?

Ik voel openheid om met deze vragen en bijkomende gevoelens te zijn, maar als ik daarin praktisch de impuls volg om sterk te gaan zorgen voor een ander, ga ik wellicht een ruimte invullen op een manier die vervolgens niet vrij is. Voor mij niet, voor de ander niet. Dan word ik meer de conditionering, dat wie ik eerder geleerd heb te mogen zijn in een groep, zoals "degene die open en zorgzaam is".

Dus...wat te doen?

Tuurlijk. Ademen, bewegen, rusten...Creëren, onderzoeken, liefhebben. Begrenzen en wensen. Misschien vertrouwen dat juist de onzekerheid zichzelf de weg wijst wanneer het van de wijs is...

Samenzijn in deze opmerkzame dans. Misschien is dit, al klinkt dat niet helemaal zo, ook héél praktisch van aard."