Getuigenis - denkbeelden

"Soms houd ik mezelf een tijdje voor de gek. Dan bedenk ik dat ik toch vooral rust wens. In mijn fantasie komt daar een heel gestructureerd leven bij. Al mijn gevoelens lijken de bijpassende denkbeelden te rechtvaardigen. Rust is het devies. Zelfde tijd op, zelfde tijd naar bed, prikkelvrijer door het leven, avonturen vind ik wel in boeken of in een herhaaldelijke reflectie op vroegere stuitertijden.

Het is een tijdje heérlijk en ik smul me vol met rust. Winters warm en enigszins onbereikbaar voor dierbaren op fysieke afstand. Vroeger kwamen daar weleens benadelende uitspraken over de rustelozen bij. Dat was natuurlijk simpelweg omdat ik mijn behoefte niet als zodanig accepteerde, maar er bevestiging voor zocht.

En precies wanneer ik me dan op een toppunt van rust bevind, blijk ik intense honger naar exploratie te voelen. Verzadigd, ik kan er geen rust meer bijnemen, dat zou tot ernstig beperkende stilstand leiden. Waahhhh…wat is er te dóen, wat is er te ontdekken?

Vroeger moest ik dan ook nog al die veilige denkbeelden loslaten. Ik had toch net een zelfbeeld geaccepteerd van een mens dat vooral rust wenst?

Ons denken kan ons zijn niet bijhouden. Denken is gefragmenteerd, beleving allesbehalve.

Ik houd mezelf nog steeds wel voor de gek, maar die denkbeelden lach ik sneller weg. Ach, laat ook maar, ik ben dit allemaal. Diversiteit als basis, ook ín mezelf. Rustig, onrustig, voldaan en ontevreden. Er is niets dat in en op zichzelf totaal vervullend is, behalve het hele pakket. Heel. Ja, die polariteiten lijken soms wat meer uitvergroot in mijn wezen, of tenminste hoe ik erover spreek. Niet in de laatste plaats vanwege oordelen, eigenlijk zijn dat spiegelingen van de vele emoties die ik erbij voel. En de nood aan nog meer acceptatie van de complexiteit. Gewoon, van mens zijn.

Emoties… Dynamische energie. Mooi dat diezelfde dynamische energie in zoveel vormen, zoveel bewegingen en keuzes komt, vind je niet?”