Het bedoelen van voelen

"Voelen, voelen, voelen. Dat is nu de activiteit. En dan kom ik vaak uit op een snijdend gevoel in mijn lijf. Fysieke pijn. Afwijzing, als ik het psychologiseer. 

In het midden van mijn borstgebied. Soms drukkend bovenin mijn keel. Soms als kolkend ongemak in mijn maagstreek. 

En dan de herkenning hoe diepgeworteld de angst voor afwijzing is. En de ironie, dat de angst leidt tot precies dat gevoel, tot de omstandigheden waar ik bang voor ben. Verdrietig. Helder. 

Het weten dat wat levensenergie in mij is, ergens stokt door de angst voor afwijzing. 

En de ironie dat nu ik mij meer dan ooit deel van een verankerde community weet, ik terugkeer bij het voelen van die verterende pijn die we veelal afwijzing noemen. Ikzelf heb te voelen. 

Waar ik vorig jaar in de onderdrukking en ontkenning schoot, en uiteindelijk in een heftige desintegratie terechtkwam, ga ik nu op een andere manier door dezelfde cyclus. 

Soms komt er even een eruptie van verdediging omhoog. Weer de angst voor afwijzing. Het neemt af.

Het is gewoon pijn. 

Voelen. Voelen. Voelen. Hoe intiemer het gevoel van de pijn, hoe meer ervan oplost. Niet dat ik dan gevrijwaard ben van pijn, nee ik leer er misschien in te leven, mee te zijn, naar te 'kijken', al klinkt dat wat afstandelijker dan ik bedoel. Als ik ernaar luister, ontwar ik er levenskracht in. Sec, levenskracht. Het valt niet te categoriseren. 

Kom maar. Niet overschreeuwend, eerder sober. Nou ja, ook vreugdevol, maar: geen gemaakte glimlach. 

Simpel.

Dat de angst niet meer leidend is, omdat ik de pijn van afwijzing wel doorleef. Gewoon oké ben, ook als ik gevoelsmatig uit éen val.

Laat maar vallen, laat maar vallen, vlieg maar.

Voelen, voelen, voelen. En ook daar geen sentiment of identiteit van maken."