Heya. Ho.
"Heya, heya, heya, heya, heya, ho
Heya, heya, heya, ho
Heya, heya, heya, heya, ho
Heya, heya, heya, heya, heya, ho
Heya, heya, heya, ho
Heya, heya, heya, heya, ho"
Fia, Time for Greatness*
Vol passie zing ik mijn longen leeg, meegenomen door de fiere levenslust van Fia. Bíjna grijpt schaamte mij bij de keel. Mag ik in deze tijden van rijzend conflict wel zo vrij zingen? Is dit als een 'bypass'? Wat horen de buren?
Maar ik weiger te stoppen met zingen. Ik volg de stroom energie. Zelfs woorden als 'greatness', die ik nu zowat associeer met afkeer, laat ik gaan, galmend door de woonkamer, alle ademsteun uit rekkend. Alsof een soort moed door mijn hartstreek breekt. Ik wil niet geestelijk in slaap vallen.
Bewustzijn bij al deze kolkende energie is zinvol en nodig. Wat creatief is, is ook destructief. Op momenten is de opkomende lente energie zo intensief in mij dat ik vergeet dieper uit te ademen, en dat heeft impact op anderen. In termen van de chaostheorie: de ingehouden adem aan de ene kant van de wereld wordt aan de andere kant gehoord als een verkrampte zucht of schreeuw.
Het komt ook met veel mooie, levendige momenten. Zo danste ik vanochtend met onze dochter een vrije dans. Een klein maar fysiek groots ritueel dat voorafgaand aan de laatste schooldag van de week een gevoel van vrijheid ijkt, wens ik. We laten ons gaan, dansen op de opzwepende klanken, zo te midden van onzekerheid een ode aan leven belevend.
En tussendoor, gaandeweg en dwars hier doorheen wordt duidelijker hoe te zijn en te creëren met wat er om ons heen, ook wereldlijk, gebeurt. Van het vinden van educatief prikkelende activiteiten voor onze dochter tot het helder hebben van wat er op geopolitiek toneel plaatsvindt en wie we als individueel, bovenal in en als gemeenschappen levende mens hierin zijn.
Heya. Ho.”