Niets weten

"Het is zo enorm verleidelijk om te doen alsof ik het weet. Dat heb ik, ai, vaak gedaan, ook al was het niet altijd duidelijk opdringerig van aard.

Misschien voelde ik wel ergens dat ik met alle perspectieven op menszijn veelal een onderzoekende poging deed om naar de maan te wijzen, maar was ik toch wat gefixeerd op mijn eigen hand.

Maar ik weet het niet. Niet weten is alomtegenwoordig. En om daar helemaal in te zijn....Daar hoef ik niets voor te doen, en dat is misschien nog wel het moeilijkste. Ha!

Levensprocessen bewegen door mij heen en neigingen in gedrag, gedachten en gevoelens komen op. In relateren, in zekerheid zoeken in de onzekerheid. Het kleine kind in mij zoekt naar bevestiging. Maar er is geen referentie.

Ik kijk naar de lucht, ik kijk zoekend naar de grond, ik kijk op zij, ik kijk naar binnen: nergens wéét ik het.

Ik zie dat ik soms dingen doe die onrust creëren en misschien eisend zijn voor een ander. Alsof ik weer word meegenomen in een kleine 'trip' waarin zelfbehoud de soms goed verdekte leiding heeft. Ik voel dan een neiging om sorry tegen dierbaren te zeggen, maar ook dat is weer deel van de 'trip'. Dat is weer een constructie: zo van, als ik maar 'sorry' zeg, dan is alles weer goed. Dan meen ik het weer te weten, hoe het zou moeten, wat er nodig zou moeten zijn, wat wijsheid is. Maar ik wéét het niet.

Dus ik neem nog meer ruimte om hélémaal te zijn met niet-weten. Mijn 'mind' is recalcitrant, fantastische en enorm fantasievolle trucs blijken er te bestaan om toch de suggestie van 'weten' te ervaren. Voelen en denken vormen een ijdele dans, geprikkeld ook door nog te ontspannen pijnen in mijn hartstreek. En daarmee in mijn hele lichaam.

Er lost van alles op, zoals identificatie met bepaalde perspectieven op ontwikkeling. Positieve óf negatieve desintegratie? Ik zou het antwoord niet kunnen geven, de vraag hoef ik niet te stellen.

Geen idee, al zal ik mogelijk nog talloze pogingen doen dit toch stilletjes te poneren als het een of het ander, zij het wellicht in subtielere vorm. Sommige identificaties zijn nog hart-nekkiger, die gaan blijkbaar díep. Daarin ligt, vermoed ik, een soort vrijheid waar ik misschien van geproefd heb, maar nog niet zo vertrouwd mee ben. Wie weet.....moet ik ergens heen, moet ik iets bereiken?

Niet-weten is zoiets als: alleen sámen weten."