Hikkende tranen

Bewustwording komt veelal in golven en soms worden we erdoor opgeslokt. Full-blown beseffen dat we diep kwetsbaar zijn, roept paniek op.

Even geleden had ik een ervaring waarbij ik een enorme intensiteit van onzekerheid door me heen voelde stromen. Ik ervoer een expansie van de schaal van mijn ervaring, zag en voelde mezelf als het ware - zoals het ís - rondzweven in een uitdijend heelal. Maar dán, had ik de intense indruk, is onzekerheid dus werkelijk absoluut. In deze waarheid vertoeven riep een enorme behoefte om te aarden in mij op en ik voelde me in het matras getrokken. Tussendoor stroomde de bewustwording langs mijn hartstreek. Ik ervoer een helder besef dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit het verouderde gezicht van onze dochter zal waarnemen. Haar verbeelde rimpels zagen er prachtig uit, ik stelde me voor dat ik haar vervagende gezicht aanraakte. Het greep mij enorm aan, ik hikte tranen.

Niemand weet het zeker, maar ik vermoed dat deze bewustwording er ook aan bijgedragen heeft dat ik een week later in een heftige desintegratie terechtkwam.

Vanaf jongs af aan lijkt er iets in mij te leven dat continu tot besef van kwetsbaarheid toegetrokken wordt. Daarbij is de gevoeligheid hiervoor en hoe ik hiermee om heb leren gaan beïnvloed door fijne, draagkrachtige en heel onprettige, benauwende conditioneringen. Met de piekende stroom aan bewustwording kwamen ook deze golven aan conditioneringen mee. Emotioneel verzet bracht toen omvattende verwarring. Gelukkig is er nu herstel en integratie.

Het is een terugkerende oefening om met gevoeligheid te leven. Doemdenken en piekeren liggen op de loer zoals enthousiasme en overgave ermee verbonden (kunnen) zijn. Existentiële alertheid is energetisch intensief. Dit leven doet ertoe, zou het zeggen als het een stem zou zijn geweest. En, voegt de stem jagerig toe, dit leven is eindig, nú. Onzekerheid is dichtbij. De culturele conditionering is om dit met denken op te lossen en alles in te zetten op geloof in voorspelbaarheid. Dat voorspellen vraagt echter veel energie.

Zelfzorg is leren om de gevoeligheid aan te nemen als belichaamde basis. Om er waarachtig (ai) en zachtzinnig (ah) mee te leren werken, kiezen en relateren. Dat ik hier continu mee bezig ben, aan het uitvogelen ben hoe hier wijs mee te leven, raakt de kern. Ik kan proberen er een theorie van te maken en een uitzicht te schetsen, maar de gevoeligheid belet dit in zekere zin. Er is géén uit-zicht zoals er ook eigenlijk geen in-zicht is. De gevoeligheid is overal aanwezig, uiterst intiem en onvoorstelbaar ver weg. Ik ben immer en altijd met deze gevoeligheid in de weer.

De gevoeligheid is een immense openheid, een alomvattende verbinding, die het meest innerlijke dat ik me voorstellen kan vervlecht met alles wat uiterst ver weg, zelfs onwaarschijnlijk lijkt. Ik probeer tóch het verbeelde, verouderde gezicht van onze dochter aan te raken...

Gaandeweg leer ik met een zekere zachtheid om te gaan met de gewichtigheid van de gevoeligheid. En klaarblijkelijk maken desintegraties hoe dan ook deel uit van dit leerproces.

Hoe toont gevoeligheid zich in jouw leven? Hoe ga je hiermee om? Wat doet jou goed?