Vallen en afgestemd opstaan

Niet zo lang geleden ben ik wat verloren. Ik weet dat ik iets verloren ben, maar ik ben nog zoekende naar de woorden om hier duiding aan te geven. Het heeft te maken met zelfbeelden. Plots maakte ik zo'n diepe mentale desintegratie mee, alle talige grond viel weg onder mijn voeten. De grond - zelfreflectie, agentschap en aanwezigheid - is ondertussen weer voelbaar en deelbaar. Maar die heftige ervaring heeft een enorme impact gehad op wie ik denk en voel te zijn. Alle verbeelding van wie ik was hield geen stand tijdens en op basis van mijn desintegratie. Mijn denken, doen en voelen waren zo aangedaan, dat ik er bij het terugkijken op dat proces zeker van ben dat "iemand-zijn" ook een futiel begrip is.

Ik heb veel geluk gehad. Ik had aanwezige, steunende, dragende en verbindende vrienden en familie. De heftigheid van mijn desintegratie is niet tot een trauma geworden omdat ik werd gesteund en ik dwars door de verwarring heen toch verbinding ervoer. Het is elke dag met dankbaarheid wennen aan het feit dat de hulp ronduit nodig was.

Nu veer ik weer op na de desoriëntatie. Eerst was er een nagalmende schrik, toen een lang uitrusten en daarbinnen het herschrijven van het verhaal van wat het betekent om mij te zijn, mét de gevoeligheden die tot de desintegratie leidde. Zo is de weg van hernieuwde veerkracht.

Uit een Correspondent artikel over veerkracht:

"Veerkracht is geen superheldenverhaal. We zijn volgens de psychologie en biologie in staat het aan te boren, te vinden, maar het is niet één knop.

‘Het is hard werken’ – was getekend: zo ongeveer iedereen die ik ooit interviewde over verlies.

Want verlies, ellende, verdriet, omdonderen: dat alles is misschien wel een voorwaarde voor veerkracht. We boren het pas aan als de noodzaak er is. De zoektocht naar wat jouw persoonlijke goede duwtjes kunnen zijn, is er een die vaak vanaf de bodem van de spreekwoordelijke put wordt gestart."

Deze week start ik weer met het actief zijn in mijn bedrijf en mijn werk als begeleider, trainer en schrijver. Ik ben wat onzeker geweest over wat ik nu kan en te doen heb en het is goed dat ik ruime hersteltijd heb genomen. De 'goede duwtjes' die in het artikel worden genoemd zijn essentieel. Voor mij is dit o.a. blijven schrijven, meditatie, met mildheid mijn grenzen erkennen en nog meer op lichamelijke signalen leven. In zekere zin is dit laatste makkelijker geworden vanwege het verlies. Ironisch genoeg sta ik dichter bij mezelf nadat ik heb ervaren hoe het is om een ik-referentie kwijt te zijn.

Ik voel een nieuwe variatie van veerkracht. Een vorm van veerkracht die in zekere zin aan alle verhalen voorafgaat, veerkracht die ik heb gevonden te midden van intense desoriëntatie. Dat is deels het vertrouwen in de mensen die dichtbij mij staan en de stevige zorg die ik heb mogen ontvangen. Het is ook de veerkracht van opstaan na de grote val. Ik doe het en het is pittig om achterom te kijken. Het is opstaan en me dan niet meer groter of kleiner maken dan ik ben. Het is opstaan.