Intensiteit

Jaren geleden zag ik de documentaire 'Rise', gemaakt door het Daimon institute. In deze documentaire zien we verschillende intense personen spreken en delen over hun emotionele, mentale, creatieve, fysieke en sociale ontwikkeling. Het zien van deze documentaire raakte mij dito intens, tranen vloeiden ook al probeerde ik ze met zenuwachtig handenwerk onzichtbaar te maken voor de vele collega's uit het werkveld die bij de avond aanwezig waren .

Ook vandaag werk ik aan een nieuw boek. Zoals herkenbaar 'wil' mijn geest-in-lichaam dat ik werk aan een boek dat volledig klopt. Dat helemaal - helend - in harmonie is met een kijkwijze, schrijfwijze en duidingswijze die integer, eerlijk, kritisch en verbindend is. Diepe herinneringen, robuste inspiratiebronnen, confronterende, intieme én wereldlijke thema's over ruw lijden en vurige hoop over een altijd maar leven willend Leven, het komt allemaal aan bod en vindt een vorm in immer tekortschietende taal. Is dit écht, écht, écht wat ik wil delen, schrijven, vermenigvuldigen in deze wereld? Ik zoek de mooiste zinnen en tegelijkertijd de scherpste boodschap, wil het liefst alle mogelijk inzichten integreren en toch ook zacht bescheiden zijn.

Dit type schrijven neig ik uit de weg te gaan. Ik vind het namelijk moeilijk. Mijn gehele emotionele hebben en houden voelt erbij betrokken. En het vraagt een waarlijk 'mindfulle' geest om de intensiteit een stem te geven en tegelijkertijd niet weg te willen trekken van het lijden in de wereld, de onzekerheden en de complexiteit die ik hierin vanzelfsprekend gewaarword en waar ik over meen te moeten schrijven ('moeten' want het gaat voorbij aan 'willen'). Tegelijkertijd is het prachtig en gaaf om te doen. Een fenomenale zin, een kloppende structuur en samenhang vinden en inspiratie vorm weten te geven, voor anderen; niets maakt mij gelukkiger.

Ik denk aan de personen in de documentaire 'Rise' en de intensiteit die zij toonden en deelden. De herinneringen hieraan normaliseren de intensiteit van mijn schrijfproces, brengen humor over de vele overtrokken stereobeelden van de lijdende kunstenaar en compassie over die delen van de mythe die wél kloppen met mijn waarnemingen.

Uiteindelijk is het een kwestie van in - én uitademen, het momentum is er inhoudelijk gezien en er is nu geen weg meer terug.

"You do not need to be brave as a writer, you need to acknowledge that you are terrified and do it anyway. [...] If you don't put it on the page, you are not only going to be terrified, you are going to be disappointed in yourself and that is a lot to carry. Just circumvent all that and just get into it." - Roxane Gay