Meditatie

'Meditation harmonizes the biological level, in which most of the everyday life experiences take place, with higher levels of our emotional life, it quiets and deepens the drama of experiences related to giving up some of our previous values and inclinations toward values that are higher in the hierarchy of development.'

"The toil of existence", K. Dabrowski (1986)

'Uiteindelijk, na twee dagen, ben ik gaan mediteren. Een laatste poging tot overleven, evengoed een dreigende ondergang.

Een nog onbepaald deel in mij vond dit mediteren een argumentloos goed idee. Afgaand op de afgelopen twee dagen was ik zogenaamde argumenten meer dan zat, want ze boden soelaas noch contact. Enkele eerdere meditatie-ervaringen boden een mildheid die nu allesbehalve mogelijk leek. Ik lonkte naar deze mildheid en raakte zo onderhand burn-out ten aanzien van de alternatieven: vechten, vluchten, passieve overgave, hardnekkig slachtofferschap.

De meditatie was scherp, snijdend, een beetje gemeen. Een kleine autocorrectie; wat ik ervoer was scherpte.

Rond mijn hart voelde ik een continu pijnlijke steek. Een emotionele wond, nabrandende, nagelaten gevoelens. Ik mediteerde, overpeinsde de pijn, en was continu, adem in en adem uit, aanwezig bij de sensaties. Ik was de pijn en tegelijkertijd de waarnemer en begeleider van de processen. Er waren geen tranen, die reeds gevloeid hadden. Er waren steeds minder duizelende, zelfkastijdende gedachten, die ik de dagen hieraan voorafgaand reeds een hoorbare, valse stem had gegeven. Er was geen complex aan emoties. Er was slechts duidelijk die scherpe pijn in mijn hartstreek. Gebundeld, lokaal en hoogst communicatief.

Al mediterend werd het kraakhelder waarom ik de daaraan voorafgaande dagen zo worstelde. Waarom ik mijn werk vermeed, sociale contacten niet aanging en meermaals mijn telefoon, sleutels of focus kwijt was.

Zó heb ik jaren geleefd, voelde ik menslievend in. Door de pijn niet te dragen, ontstaat een beetje chaos. Intuïtie is nauw verbonden met het er gewoon zijn van de pijn, dus pogingen deze ervaring van de emotionele wond te vermijden, leidden tot een stuurloosheid, tot grillig gedrag, tot gedachten en gevoelens, tot de overtuiging minderwaardig te zijn en tot de karakteristiek kwetsbare poging mijn dierbaren af te stoten..

[...]

De meditatie loste niets op, in letterlijke zin. Ik was niet ineens gevrijwaard van de emotionele pijn. Ik was erbij. Het geheel – ínclusief de emotionele wond – kon er zijn en zo ontstond er ruimte voor al het andere: de schakeringen, omwentelingen, vluchtpogingen en de vreugde.

Voor de ander.

Compassie.

De meditatie – stilzitten en in deze levenshouding naar de pijn toe bewegen, met de pijn zíjn – bleek geen laatste poging tot overleven, maar een eerste poging tot ermee leven.

Tussen verdriet en compassie ontstaan vele verhalen. In twee dagen tijd doorleefde ik zowel mijn oude verhaal als mijn nieuwe, zich ontvouwende verhaal.'

uit: "Intens mens"