Menskennis in overvloed

“The critical influence of how resourced we are, whilst perhaps seemingly obvious, has long been underacknowledged in mainstream thinking about judgement. In part, it’s because our physical functioning has been seen as private, personal, and not business relevant. It’s your tangible experience, skills, and expertise that count. But these attributes may count for little if the bedrock [affect] of your mindset is compromised and you haven’t developed the capacity [self-awareness] to notice.”

Jean Gomes

Een getuigenis:

“Nooit dacht ik na over hoe de staat van mijn lijf, dus ook de kwaliteit en organisatie van mijn aandacht, invloed hadden op mijn besluitvorming. Ik leverde inhoudelijke kennis, deed wat van mij verwacht werd binnen mijn vakgebied. Maar goed, ik doe het als méns. Als mensdier. Het maakt nogal wat met welke been ik uit bed stap. Of op welk moment van de dag ik een knoop doorhak. Ben ik hongerig? Ben ik slaperig? Ben ik prettig vervuld van sociale contacten of juist gefrustreerd, behoeftig? Hoe ik communiceer, waar mijn aandacht naar uitgaat, hoe snel ik een oordeel vel, hoe meegaand, begripsvol of zelfgericht of zelfs wantrouwig ik ben….het maakt nogal uit.

Door mijn zelfbewustzijn te vergroten merk ik op in de loop van de ochtend veel gemakkelijker lastige gesprekken te kunnen voeren. Ik luister meer attent, zeker als ik voldoende bewogen heb. En ik neem eigenaarschap van de onderliggende gevoelens, of – en hóe - ik energiek ben of niet. Zo leer ik soms besluiten uit te stellen, nog een extra nacht slaap te gunnen. Het maakt mijn wereld letterlijk groter en meer verbonden. Met mezelf, de ander, ook de mensen die verder weg van me afstaan, maar wel worden geraakt door mijn besluiten. Dat is een ander soort macht. Het doet er toe.

Ik vond en vind het geen gemakkelijke oefening. In de vroege ochtend bleek ik mijn vermoeidheid vaak op mijn dierbaren af te reageren. Zo zag ik mezelf niet graag! Ik kom er achter dat ik, mijn gedrag, veel meer bepaald wordt door mijn lichamelijke gesteldheid dan ik eerder wilde weten, wíst.

Ondertussen wordt het meer een spel. Denken met mijn lichaam, poses aannemen die ik niet voor mogelijk hield. En álle behoeften herkennen, de complexiteit ervan. Ik ben een mens, geen robot. Ik ben sociaal, gevoelig, behoeftig, verbonden, heb behoefte aan avontuur, maar ook aan herstel en rust, om de complexiteit aan te kunnen voelen en onzekerheid niet meteen als risico te begrijpen.

Het lijken kleine inzichten, maar als ik besef dat mijn neiging om anderen rücksichtslos af te wijzen vooral opkwam op momenten dat ik geen fysieke en mentale rust ervoer, vermoeid was of ergens eenzaam in voelde, dan ontstaan er gaandeweg heel ander soort relaties. Ik voel mijn lijf en sensitiviteit, ik respecteer het van anderen.

Mijn hele werkwijze wordt niet meer verblind door een overfocus op gewin, voor mezelf of anderen met status of aanzien. Ik voel de tekorten fysiek beter aan, herken wat het met mijn zicht op de werkelijkheid kan doen en weet ze te verbinden met waar ze vaak over gaan. Angst, honger of gretigheid, fysiek of mentaal…Gek eigenlijk dat we dit niet van jongs af aan met de paplepel ingegoten krijgen…Mensenkennis. Een tekort an sich.”