Met de kennis van Nul
'Weten baby's helemaal niets, weten baby's nul?'
We spreken over de kennis die in het lichaam aanwezig is. Over voelen. En dat er verschillende vormen van weten zijn.
'Maar weet een baby dan wat een bloem is?'
We spreken over een bloem zien, ruiken, voelen. En over het concept, het woord bloem. En over hoe verwoording en zíen (perceptie) vaak samengaan.
'Wat is bloem in het Engels?'
We komen te spreken over klanken die de baby in de buik hoort. Dat de mama, papa, opa of oma - of andere kinderen, vult ze aan - bijvoorbeeld Nederlands spreken en dat de baby dan in de buik al Nederlandse klanken meekrijgt. Of Spaanse. Of Engelse, vult ze wederom aan.
Ze stelt fundamentele vragen. Hier wordt een wereldbeeld gebouwd. Ik sprokkel kennis bij eén om mee te bouwen. Het meebouwen zelf is een fijne ervaring van betrokken verbondenheid. Tegelijkertijd hoop ik brokstukjes kennis mee te geven die van het bouwwerk een verweven web maken.
'Het leven is geen nulsomspel: door middel van symbiose hebben soorten gezamenlijk ecosystemen gecreëerd waarin het geheel veel groter is dan de som der delen.'
Jeremy Lent
Gisteren spraken we over het getal nul. Ze vroeg zich af of dit getal eigenlijk wel 'meetelt'. Zo was ze al filosoferend bezig met de bijzondere eigenschappen van dit symbool. Één vraag naar 'niets' impliceert een vanalles-betrekkende interesse naar de wijze waarop we betekenisgeven. Nul is een startpunt om het over wiskunde, natuurkunde, geneeskunde, informatica of toekomstvoorspellingen te hebben.
Haar vraag over de kennis van baby's raakt ten diepste wie we menen te zijn als mens en welke principes van leven we honoreren in hoe we met elkaar en met de wijdere wereld omgaan. Het is nu misschien onvoorstelbaar, maar eens dachten we dat baby's geen pijn kenden.
Het voelt nog wat vroeg om over intergenerationeel leren of celgeheugen te beginnen. Wow, dat zelfs - of bij uitstek - cellen hun eigen manieren hebben om patronen te herkennen (https://www.nature.com/articles/s41467-024-53922-x). Ik heb nog geen pakkende metafoor paraat, maar belangrijker nog: haar 'prompt', haar relevante vragen, volgen nog wel. Wanneer we een open ruimte voor een duizendtal vragen creëren, chatten we samen een eind op weg, de uiterste en meest intieme regionen van het heelal in.
Over een tijdje laat ik eens heel andere talen horen. We ontdekken wel hoe dat weerklinkt in haar opbloeiende denken. Met dit spel hopen we haar beleefwereld op te tillen, zodat ze net voorbij onze kruin een toekomst kan zien die ons omwille van onze eigen conditioneringen nu eenmaal ontgaat. We gaan verder dan de nulmeting.