Naar binnen toe

“Zodra ik iets deed dat niet goed voelde, voelde ik me schuldig. Een knagend, tergend gevoel, het gewicht van de wereld op mijn schouders. Oh…. dan wilde ik hoe dan ook uít dit lichaam stappen. Als ik even snauwde, via een omweg mijn wil oplegde, te fel spiegelde, uit vermoeidheid geïrriteerd was.

Misschien de ander pijn doen.

Hij zei: “Dag lieverd, ik zal je missen.”

En dan zei ik “Ah, lekker contact maken met de mensen daar.”

Maar dat zei ik dan te snel en schuchter. En ik wist: dat zeg ik, omdat ik even lós wil staan van al dat missen. Van zíjn gevoel.

Ik wilde contact met mezelf.

Hij was nog niet weg of ik begon me al schuldig te voelen. Was mentaal druk in de weer met een juiste ‘sorry’.

En zo raakte ik alleen maar meér verwijderd van mijn eigen sensitiviteit. Elke gedachte trok me weg van die bewuste sensitiviteit.

Pas later zag ik het. Schuldgevoel kwam voorafgaand aan verantwoordelijkheid. Niet eens zo mentaal. Ik bedoel, responsief kunnen zijn. Zoals in het Engels het woord ‘responsibility’. Sensitief zijn. Ik had zijn ‘missen’ kunnen ontvangen en toch contact kunnen houden met mezelf.

Correctie. Ik had het niet gekund, want ik deed het niet. Zie je. Schuld is het verleden met man en macht in het heden drukken. De ruimte van het heden vullen met de lasten van het verleden.

Responsief zijn, hier en nu. Het lucht me op te zeggen dat ik gewoon even geen contact wens.

Maar de kern is, dat ik leer contact met mezelf te voelen. Helder, aanwezig. Kwestie van  naar binnen toe in plaats van buitenom voelen.

Dat heb ik niet geleerd. Alsof ik al die tijd vergat uit te ademen.

Als ik boos was, was mijn moeder duidelijk.

‘Als het je niet zint, dan blijf je maar weg.’

In mij schuilt een leeuw die zo hard brult dat zij omvalt.”

Dilaila, tijdens een fictieve sessie relatietherapie