Rijstkorrels

“Ik weet niet goed wat ze wil. Ik voel aan alles dat het niet lekker loopt. Ze is er niet echt. Weg contact. Het is alsof ze mij afwijst.

Maar ja, dan denk ik aan al die dingen die ze voor mij, voor ons, doet en dat is geen afwijzen.

Maar écht contact? Nee. Alsof ze mij uit de weg gaat.

Laatst hadden we er een gesprek over.

Ik kon niet echt luisteren, was boos. Moe, geïrriteerd.

Ze vertelde dat zij zich vaak ongewenst voelt.

Dat heeft dan alles te maken met hóe ik communiceer.

Kribbig, soms gemeen. Pfff. Ja, begrijp ik wel. Zij wil altijd van alles en ik wil gewoon zíjn.

‘Het zijn kleine doodsteekjes voor de liefde.’

Jahaaa, dacht ik. Moet het weer zo zwaar?

‘Lichtheid, dat is wat ik wil. Gewoon, een beetje licht, geen gedoe.’

Nu bleef zij stil, keek mij rustig aan.

Ik voelde dat ze verbinding zocht.

De stilte was zwaar.

Ik weet niet wat het ineens was, maar toen begon ze met een jolig gezicht rijstkorrels naar me toe te schieten.

Ha! Geniaal.

Ik had er niet meteen zin in, maar zij zette door. Altijd fanatiek!

De vloer, ons haar.... vol met plakkerige rijstkorrels…. We lieten het gebeuren, schaterlachend en wel.

Ik moest wel uitkijken, dat ik ook niet te fel werd, fysiek.

Hmmm, hehe.. Is het dan zo simpel?”

Jerry tijdens een fictieve sessie over zijn romantische relatie