Sllurrpdenken

"Veel nieuwe gezichten, dan zie ik een bijna gladgestreken gezichtsuitdrukking en grote ogen die alles in zich opnemen. Slluuurrrrp. Twee rietjes en geen beweging, intonatie, gewoonte gaat verloren. Een opdracht wil ze graag heel goed doen. Niet eens per se omdat de opdracht zo leuk is. Omdat elke fout ook geabsorbeerd wordt. Elke fout brandt een klein gaatje in haar zelfvertrouwen. Iets te veel en de spons neemt niets meer op. Dan is ze weg, dat kan ze goed, niemand zijn. Alle intensiteit van beleving uitgelekt. Als je naar haar kijkt, kun je haar bijna horen slurpen. Haar ademhaling verandert, synchroniseert met de ander. Als vanzelfsprekend. Niets aan te doen. Sommigen zeggen ‘doe niet zo gevoelig’. Ja, stel je voor, ‘Adem eens even niet’. Verdrietig genoeg houdt ze steeds vaker haar adem in. Op den duur wordt ze ziek. Ziek van onverwerkte indrukken. Ze lijkt kwetsbaar maar is eigenlijk een grote wereld op zich. Op een podium zie ik haar ontluiken. De slurrrp wordt een brul. ‘Slurp maar, en trek je dan lekker een tijdje terug. In je Sammi cave. Met pen, papier, potlood, verf, boeken met en zonder plaatjes. En vooral: muziek.’ Wat ze dan maakt, toont ons wie wij zijn. Dat is geen spiegel. Een golf aan emoties mogen we ervaren. Een diepe oceaan, zo uit de spons. Ik verwacht niet dat onze school voor haar de juiste omgeving zal zijn om helemaal, om heel te floreren. Ze is anders, meér dan alleen gezien kan worden. Zien is slechts eén zintuig. Ze zal altijd blijven zoeken naar een taal om haar gelaagde binnenste te tonen. Gelukkig heeft ze de muziek. Slurpen is eigenlijk omgekeerd pianospelen."

Age, de fictieve muziekleraar van Sammi