Stroomdenken

“Ze is zó rap. En alles beweegt mee. Vooral haar handen. Ze praat met haar handen. Maar letterlijk! De woorden gaan soms zo snel, dan let ik alleen nog op haar handen. Ik weet, ze communiceert een intentie. Een essentie. Een kern. Ook in een kern trilt er van alles. Daar probeer ik naar te luisteren. Als het rustig in mij wordt, terwijl ze zo beeldend spreekt, dan snap ik haar. Het leven suist door haar heen. Haar begrijpen is een continue ontmoeting. Open staan, open staan, gáán. Als ik even snel durf te razen, dan staan we samen stil. Het gaat erom dat ik er open voor sta om naar haar te luisteren. Ook als het mij overweldigt. ‘Whoeps’, zeg ik dan plagend. Andere kinderen draaien zich naar haar om. En ze gaat gewoon, ook als ze zich schaamt. Ze kan niet anders, er moet iets gezegd, gedeeld, getoond worden. Het hele klaslokaal deint mee, zij is de dirigent van de aandacht. Soms weet ik in al het stromen niet waar ze zit, waar het over gaat, waar het naartoe gaat. Geeft niet. Dan zeg ik 'Kayli, ik kan je even niet volgen. Maakt niet uit, ik ben in ieder geval hier.' Dan balt het enthousiasme samen boven haar ogen, als stuiterende wenkbrauwen. Ik leer haar om het contact met zichzelf niet te verliezen. Wat naar binnengaat, raast ook snel weer naar buiten. Soms zeg ik extra diep en intens 'hmmmm, hmmmmm' en dan weet ze...Even wat dieper ademhalen. 'Hoe voelt het om nu jou te zijn, Kayli?' Eerst schrok ze van de vraag, haar handen flapperden, haar ogen schoten heen en weer, de stroom stotterde. Tegenwoordig kan ze met lichtsnelheid de aandacht op zichzelf richten. Wat een energiebel! Ze leert te kabbelen op haar eigen spraakwaterval. Ik gun haar een omgeving die net zo snel is, dan blijkt ze eigenlijk zeer, zeer, zeer geconcentreerd te zijn, wedden?”

Klara, de fictieve juf van Kayli