Sprekend lichtpunt

De afgelopen weken ontving ik berichten van ouders van kinderen die psychotische episodes hebben (gehad). Of van vrienden, andere familieleden. Ze gaven aan dat het lezen van mijn berichten hen begrip en steun bood. Fijn. Ontroerend ook.

Tegelijkertijd merkte ik kritische vragen in mezelf op. Het plaatsen van de posts ging samen met een oudvertrouwde neiging om op zoek te gaan naar goedkeuring. Ook merkte ik op dat ik me soms bezighield met de constructie van een identiteit, met verhaal maken, met soms een staat of een inzicht benadrukken en minder een proces waarvan het einde open is te laten ontvouwen.

Vervolgens vroeg ik me af of het idee van een stigma doorbreken (vrij letterlijk) zelf-onderhoudend was. Maatschappelijk heeft het waarde processen van stigmatisering bespreekbaar te maken. Vanuit ervaringsperspectief herken ik geen stigmatisering, eerder een voortgaande stroom aan gevoelens, gedachten, sensaties en meer, geen te herleiden tot éen zelf. Ook de ervaring van psychose maakt niet wie ik ben.

Zo denkend kwam er een mix van verdriet en verlangen op. Een verlangen naar een wijze van leven dat volledig samenvalt met ervaren. Hoe zou ik dan schrijven? Is dit überhaupt iets om naar te stréven?

Het verdriet kwam met herinneringen. Gedachten aan vriendschap en aan verlies. En een herinnering, een herlijving, van een existentieel proces waarin hoe het is om mij te zijn centraal staat, niet wie of wat ik representeer.

Het verdriet zocht ontlading. Ik voelde het bijna drukken tegen mijn huid. Ik kreeg het warm, mijn huid was geprikkeld, ademhaling voelde drukkend, even leek het alsof de huidproblemen die ik eerder dit jaar had weer terugkwamen.

Deels vond verdriet expressie tijdens een wandeling op de pier die zich achter ons huis bevindt. De mist weerspiegelde mijn binnenleven. Ik vertraagde, stond een tijd met mijn ogen dicht stil, herkende mijn ervaring in de roep van de meeuwen.

Toen ik merkte dat er ook iets in verbinding met een ander doorleefd wilde worden, heb ik het in gesprek gedeeld met twee vrienden. Verlangen en verdriet waren tegelijkertijd aanwezig en ik merkte hoe mijn lichaam tot rust kwam en er een soort lichtheid in me oprees.

Gisterochtend was er een sprekend lichtpunt. Na vier weken herstel van een ellenboogbreuk kon ik onze dochter weer optillen. Het voelde alsof onze lichamen elkaar weer stevig vonden en ik werd een gemis gewaar waar we alle tijd niet heel bewust bij stilstonden. Grootkleingeluk.

Voor 2025 heb ik weinig concrete plannen. Het voelt meer als een onderzoek. In hoe ik leef, verbind, creëer en aanwezig ben. Samen.

Ik wens jou en alle dierbaren meer dan goeds; grootkleingeluk,

Lotte