Verwondermiddel
Waarschijnlijk was ik een jaar of 17,18. Hoewel ik niet meer precies weet wat de aanleiding was, herinner ik mij wel het besef dat de continue rigiditeit van mijn gedachten en gedrag niet tot zingeving zou leiden. Zo kwam ik op het voorstel om een paddotrip te doen en zo geschiedde. Ik was weliswaar in een kwetsbare (zoekende) positie, met een verkruimelde identiteit en een stille depressie. Het psychedelisch opschudden van de perserverende gedachtenstroom zou wellicht daarom des te meer een therapeutische sessie blijken, mijn intuïtie kon ik achteraf herwaarderen.
Hemeltjelief, wat heb ik gelachen. Maar meer nog dan de bekende lachkicks om de bizarriteit die het leven heet en de geometrische dans op mijn netvlies, herinner ik mij eén diepgaand moment van inzicht. Ik stond voor de spiegel, hallucineerde uiteraard, en zag mezelf zo dik als dat ik mezelf voelde. En ik kon het niet nalaten om er enorm om te lachen, te meer omdat ik mijn vriendin uitnodigde ook in de spiegel te kijken en mijn gigantische omvang waar te nemen. Dat kon natuurlijk niet en ook dat gegeven was ademschenkend grappig.
Dit is een van de meest zalvende lachsalvo's geweest in mijn leven. Het feit dat ik én zo concreet hallucineerde hoe ik mezelf 'in 't eggie' vervormd zag én dat ik er hartelijk om kon lachen, overschreed op helende wijzen de grenzen van mijn denken en doen van het dagelijks leven. Een dagelijks leven waarin ik continu zelfafwijzend was en geen liefde voelde voor het lichaam dat ik ben.
Psychedelische trips kunnen zeer lichtzinnig en zeer diepgaand zijn. Ontregelend ook, het zou niet de laatste keer zijn dat ik een stuk ego en dwingende controle abrupt kwijt was. Set en setting is belangrijk, wijsheid ten aanzien van dosering en moment ook. Deze disclaimer blijft houdbaar en belangrijk. Met dit in gedachten, waardeer ik het expliciet dat er momenteel weer ópen aandacht is voor psychedelica als ondersteunend middel in emotionele en spirituele groei. Zoals via wetenschappelijk onderzoek, zie bijvoorbeeld dit NRC-artikel.
Een beetje lol heb ik wel bij de volgende passage uit het artikel:
"In Nederland gebeurt dat ook, bijvoorbeeld in het Groningse UMCG. Psychotherapeut Jan Mars begeleidt daar experimentele therapiesessies met psilocybine, de werkzame stof van paddo’s en truffels. „Dat doen we in een rustige kamer met gordijnen en gedimde lichten, waarbij de participant op bed ligt met een oogmasker en een koptelefoon met muziek, om zo de aandacht naar binnen te richten. We zorgen voor een huiselijke en fijne sfeer, zodat patiënten zich zo vertrouwd mogelijk voelen om zich aan het proces over te geven, in plaats van in verzet te komen.”
De creatie van een zintuiglijk extra prettige en emotioneel huiselijke setting lijkt mij sowieso van waarde; daar kan wat mij betreft ook buiten de tripsetting flink mee geëxperimenteerd worden in de gesprekskamers (blikkerend wit en plastic planten scheppen in mij althans geen harmonische gevoelens van waaruit ik lastige thema's durf te uiten). Wellicht is het beste plan om het gesprek al wandelend buiten in de natuur vorm te geven, da's oók een shortcut naar een mogelijke, intense ervaring van verbinding .
Goed, ik juich aandachtig onderzoek toe: moge het mensen helpen om de complexiteit en intensiteit van hun menszijn te waarderen en invoelend te begrijpen. En moge het ook een herwaardering brengen van wie we ín de natuur zijn. Een trip is doorgaans geen wondermiddel: eerder een verwondermiddel. Het is, zoals beschreven, een potentieel intense ervaring van inzicht en verbinding, noem het een mogelijke suprameditatie. Dit compassievol doorgaan en (ook nadien) begeleiden, dat lijkt mij hoe dan ook waardevol om positief te stimuleren binnen de zorg voor elkaars welzijn.