Voorhoren

"De nacht tegemoetlachen, weten dat de dag weer snel zal dagen. En bovendien het licht van de maan aanzwelt, voor wie geduldig is.

Als kijken naar een schijnbaar bar stuk grond en daar de perfecte rozen, zelfs hun doornen weelderig in zien opbloeien.

Geen hunkering naar een andere fase, een andere tijd, een ander nu dan nú.

Puur geluk is al het emotioneel verzet ontspannen en dan voelen, ah, dít is liefde. Dan weten dat je geboren bent voor en als liefde, meer nog dan geluk.

In het avondlijk gejoel het frisse ochtendgebed al vóórhoren. In de kermende stilte de zoetste operazang ontluisteren. In onuitgesproken woorden het geheim van oerverbinding beklinken.

Van de cocon niet verwachten dat ie wegfladdert, van de vlinder niet dat zij terugkeert op haar geboorteplek.

Elk begin van een blinkend nieuw seizoen geen verandering opdringen, haar háár overgang laten gaan.

Je meest innige, toch ook eisende verlangen ook haar terugkeer naar de sterrenhemel toewensen. Het gekmakende, uiteindelijk grondende verlies hiervan doorleven, rauw en woest als het is. En nog eens en nog eens en nog eens leren dat wat overblijft onvoorstelbaar, onvoorwaardelijk, onverwoestbaar liefdevol is.

Liefhouden wat er is, zó innemend zacht worden dat alles wat gaat komen ook haar weg kan vinden naar jouw hart onder je van heimwee verharde huid.

Alles wat er is en zal zijn reeds in je hart horen kloppen, zo elke verwachting met levendige aanwezigheid stillend, radicaal alle pijnen aan je lijf toevertrouwen, je geweten rusten in het weten van diepe tijd, onpersoonlijke overgave en de waanzinnige gemoedsrust die we een open hart noemen.

In een flits van zicht ook je eigen schoonheid herkennen en daarmee de hele wereld voelen oplichten van zin, betekenis en ongedwongen toewijding."