Vrede zij met alles van u

"We nestelden ons op de bank, onze wangen warmend aan de doorbrekende lente zon.

Het was een koude en warme dag, zo éen vol beloftes en vol stilte.

Na een grondende en verwelkomende meditatie ontsloten we onze ogen en brak het daglicht door ons fysiek geconditioneerde bewustzijn heen. Wat is er nu?

Het schijnbaar tevreden, in vrede zijnde gezicht op het venster trok de aandacht. Alsof het dé ongedwongen samenbundeling van aandacht was: aanwezigheid.

Een mensengezicht dat ons zo vertrouwd is en tegelijkertijd alleen geanimeerd wordt door onze blik. Steen, diepvoelend steen.

Leve de projecties. Leve verbinding.

Al rap kwam er een stroom aan beleving op gang. Wat roept dit beeld bij je op?

Fascinatie. Alsof het hoofd door de twee handen wordt gedragen. Zo lijkt het best zwaar allemaal, maar hoe komt het dan dat ze in vrede is?

Ze?

Verder voelend leek het alsof het hoofd er bijna af zou vallen. Alsof het ondersteund moest worden door de handen.

Een andere associatie was dat de handen het keelgebied beschermden, bijna afhielden, misschien zelfs gevoelsmatig dichtknepen.

Het was alsof het lichaam het hoofd droeg, het hoofd dat op het punt stond eraf te vallen, ongeacht - of dankzij? - de blik van vrede.

We lachten luidruchtig om de resonerende associaties. Weldra, wonderlijk, hoe we de wereld om ons heen waarnemen vanuit gevoel. Sterker nog, hoe de wereld als gevoel vorm vat.

Zo'n niets en alles zeggende blik als van het beeld trekt onze aandacht:

Wie zijn wij in het licht van andermans vrede?

Alleen het hart weet het antwoord."